Σαρλ Μπωντλαίρ (Charles Baudelaire), «Semper Eadem»

«Από πού πηγάζει ετούτ' η θλίψη σου η παράξενη», ρωτάς,
Που σ'αγκαλιάζει όπως η θάλασσα τους ζοφερούς τους βράχους;»
--Σαν η καρδιά μας δώσει τη σοδειά της μια φορά,
Όλοι το ξέρουμε κρυφά: να ζεις, σε βασανίζει

Κι είν' ένας πόνος τόσο απλός
Κι όσο η χαρά σου ολοδιάφανος
Μη τα σκαλίζεις μικρούλα μου περίεργη λοιπόν
Κι αν η φωνή σου είναι γλυκειά, σταμάτα!

Σταμάτα λοιπόν ανόητη μες την τρελή χαρά!
Στόμα με γέλιο παιδικό, άκου με που σου λέω!
Πως πιο πολύ κι απ'τη Ζωή ο Θάνατος
αόρατα μας δένει.

Άφησε. Άφησε την καρδιά μου να μεθύσει μ'ένα ψέμμα
Να βυθισθεί στα μάτια σου σαν σ' όνειρα γλυκά
Κι εκεί, στων βλεφαρίδων σου τον ίσκιο από κάτω,
Να κοιμηθεί γλυκά...
~
    Από τη συλλογή, "Les Fleurs du Mal" [Τα Άνθη του Κακού], 1857
    Μετάφραση / επιμέλεια: Γιώργος Κυρπιγιάν 

πηγή