Πέρσι Σέλλεϋ (Percy Shelley), «Ελεγείο»

Αγριεμένε αέρα που θρηνείς,
πόνε πολύ λυπητερέ για να σε τραγουδήσω,
αέρα που λυσσομανάς όταν το σύννεφο
το σκοτεινό μουγκρίζει ολονυχτίς,

μπόρα λυπητερή που μάταια κλαις,
δάση γυμνά με τ’ ανεμόδαρτα κλαδιά σας
βαθιές σπηλιές και μαύρε ωκεανέ,
για τ’ άδικο που γίνεται στον κόσμο να θρηνείτε.

Μετάφραση: Δημήτρης Σταύρου