Σωτήρης Παστάκας, «Η Επικράτεια του λευκού»

Χτυπημένος από τις κακουχίες
που υπέσκαπταν επί σειρά ετών
τη σωματική και την πνευματική μου
υγεία,
Ψάχνοντας τη γιατρειά ακολούθησα
τις συνταγές αρχαίων ρωμαίων στρατηγών
μέχρι αυτήν την πόλη του βορρά
και βούτηξα στις λάσπες.
Είναι αλήθεια υψηλή
η θερμοκρασία της συγχώρεσης.
Ο καταιωνισμός ύδατος,
η υπερθέρμανση του σώματος,
ο ιδρώτας,
κι η εξάτμισή του σε ένα
ροζ συννεφάκι από σάρκα.
Σάρκα που ήταν δέρμα.
Δέρμα που ήταν σώμα.
Σώμα που αχνίζει, πόροι
διεσταλμένοι. Κύτταρα
που υπακούουν πειθήνια
στις μαλάξεις των ξένων χεριών,
στη πίεση των δακτύλων
υποτάσσονται δίχως γλώσσα:
Άγγλοι, Γερμανοί Αμερικανοί
Ελβετοί, Ιταλοί,
Έλληνας
μοναδικός εδώ
στις θέρμες του Βορρά, κοντά
στην πατρίδα του Πετράρχη,
στην Παδούα του Αγίου Αντωνίου
χτυπημένος κι εκείνος
από τις κακουχίες που υπέσκαπταν
επί σειρά ετών τη σωματική
και την πνευματική του
υγεία,
βρήκε παρηγοριά κι ο άγιος
στους άλλους. Ο Παράδεισος,
αν τον δεις απ’ το Άμπανο,
είναι σίγουρα οι άλλοι:
έτσι όπως στέκονται στην ουρά
να γίνουν κοινωνοί
της σάρκας
του αίματος
σ’ ένα άσπρο ζαχαρωτό
να διαλύσουν τα λάθη τους.
Λευκά μαλλιά, σάρκα πλαδαρή
και μόρια που έχουν ατροφήσει, μπορώ
ν’ αναγνωρίσω από τι πάσχει
ο καθένας, ποιος πονά στο γοφό
και ποιος από συκώτι,
μπορώ να σας πω απ’ έξω
ποιος έχει πίεση και ποιος
τη χολή του μέλανα.
Να σας απαριθμήσω
τα τριγλυκερίδια της ναζιστικής νιότης,
τα υπέρμετρα ερυθρά των παρτιζάνων,
έτσι που το ξανθό υποχώρησε
στην επέλαση της λευκότητας
κι ο ναζισμός είχε ξανθά μαλλιά
και ο κομμουνισμός
όλα τα κόκαλα στη θέση τους
και τους μυς ανθισμένους,
αυτοί, ναι αυτοί,
που περιμένουν τώρα
ευλαβικά τη σειρά τους
να μεταλάβουν με τρέμουλα
χείλη από την Πάρκινσον
τη λευκή όστια αφού κατάπιαν
αβλεπτεί μισό και πλέον μαυρισμένο αιώνα,
αυτοί είναι οι τελευταίοι μου φίλοι.
Αν και δεν μπορώ να σηκωθώ Κύριε,
απ’ το στασίδι, ανήμπορος να ζητήσω
μετάνοια, άφεση, αφημένος εκεί
στην λευκή νάρκη του μαρμάρου
και στην αιώνια, εύχομαι, λευκή
επικράτηση του πάγου.
πηγή

Ο Σωτήρης Παστάκας γεννήθηκε στη Λάρισα, στις 13 Δεκεμβρίου 1954. Σπούδασε ιατρική στη Ρώμη και ειδικεύτηκε στην ψυχιατρική στο ΨΝΑ (Δαφνί). Από το 1985 και για τριάντα χρόνια εργάστηκε ως ψυχίατρος στην Αθήνα. Από τα ιδρυτικά μέλη της "Εταιρείας Έρευνας της Συμπεριφοράς". Το 1981 δημοσίευσε για πρώτη φορά τέσσερα ποιήματα στο λογοτεχνικό περιοδικό "Το Δέντρο" (τεύχ. 20, Απρίλιος 1981), του οποίου υπήρξε τακτικός συνεργάτης μέχρι το 1987. Από το 1988 είναι τακτικός συνεργάτης του λογοτεχνικού περιοδικού "Πλανόδιον". Έχει δημοσιεύσει επίσης συνεργασίες στα περιοδικά "Τετράδια Ψυχιατρικής", "Ο κόσμος του βιβλίου", "Το παραμιλητό", "Σπαρμός", "Ποίηση", "Μανδραγόρας", "Νέα Εστία" καθώς και στο ηλεκτρονικό περιοδικό "Μεταθέσεις". Το 1994 εξελέγη μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων. Τον Ιούνιο 2001 εκπροσώπησε την Ελλάδα στην ίδρυση της "Παγκόσμιας Ποιητικής Ακαδημίας" (World Poetry Academy), στην πόλη της Βερόνας, υπό την αιγίδα της Ουνέσκο. Έχει μεταφράσει ιταλούς ποιητές στα ελληνικά, έχει γράψει έναν θεατρικό μονόλογο, ένα βιβλίο με δοκίμια και τις ποιητικές συλλογές: Το αθόρυβο γεγονός (Το Δέντρο, 1986), Η μάθηση της αναπνοής (Πλανόδιον, 1990), Ο κοινωνός των αποστάσεων (Νεφέλη, 1997), Νήσος Χίος (Πλανόδιον, 2002), Η μάθηση της αναπνοής...σε τρεις κινήσεις (Μελάνι, 2006), Προσευχές για φίλους/Prayers for friends (δίγλωσση έκδοση, μτφρ. Γιάννης Γκούμας, Heteron, 2007), Χόρχε (Μελάνι, 2008), Νήσος Χίος/The Isle of Chios (δίγλωσση έκδοση, μτφρ. Γιάννης Γκούμας, Οδός Πανός, 2009), Όρος Αιγάλεω (Ενδυμίων, 2009), Ύποπτος Φυγής/Suspect of escape, Selected Poems 1980-2010 (δίγλωσση έκδοση, μτφρ. Γιάννης Γκούμας, Σαιξπηρικόν, 2010), Χαμένο Κορμί (Μελάνι, 2010), σώμαΜΕσώμα (Ακτίς, 2012), Τριλογία (Παρουσία, 2012), Συσσίτιο (Σαιξπηρικόν, 2012), Παραπάτημα στη χαρά (Μετρονόμος, 2012), Ραψάνη (Θράκα, 2014) Τόποι τόπι (Bibliotheque, 2014) και Αλτσχάιμερ αρχόμενο (Μελάνι, 2017), Σώμα δια τριβής (Ρώμη, Ρώμη) κ.α. Ίδρυσε διάφορα έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά: ΠΟΙΕΙΝ (2001), ΑΨΕΝΤΙ (2006), ΘΡΑΚΑ (2013), ΦΤΕΡΑ ΧΗΝΑΣ (2015), ΕΞΙΤΗΡΙΟΝ (2018). Ζει στη Λάρισα.