Μολιέρος (Molière)

«Ο κατά φαντασίαν ασθενής» (1673)

Μολιέρος (Molière)

«Ο Ταρτούφος» (1664)

Μολιέρος (Molière)

«Ο αρχοντοχωριάτης» (1670)

Ουίλλιαμ Σαίξπηρ

«Όνειρο Θερινής Νυκτός»

Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα

«Ματωμένος Γάμος»

Αντουάν Ντε Σαιντ- Εξυπερύ

«Ο μικρός πρίγκηπας»

Αντόν Τσέχωφ

«Ένας αριθμός»

Ντάριο Φο

«Ο τυχαίος θάνατος ενός Αναρχικού»

Ευγένιος Ιονέσκο

«Ρινόκερος»

Μπέρτολτ Μπρεχτ

«Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι»

722 Ποιητές - 8.171 Ποιήματα

Επιλογή της εβδομάδας..

Οδυσσέας Ελύτης, «Το Μονόγραμμα»

Θά πενθώ πάντα -- μ’ακούς; -- γιά σένα, μόνος, στόν Παράδεισο Ι Θά γυρίσει αλλού τίς χαρακιές  Τής παλάμης, η Μοίρα, σάν κλειδούχο...

Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος, «Σε ρυθμούς τάγκο»

Δύο άντρες
-που προσωπικά δεν γνωρίζω-
είναι ξαπλωμένοι στο κρεβάτι μου.
Ο ένας έρπει επάνω σε μιαν ασημένια
αχτίδα φεγγαριού ιχνηλατώντας τα νωπά
σεντόνια – ενώ ο άλλος σε στάση ερημίτη
σε προσευχή με το ελεύθερό του χέρι προσκαλεί
τον ταξιδιώτη.

Κανείς από τους δύο δεν φαίνεται να προσέχει
την παρουσία μου. Η οξύτητα της ατμόσφαιρας
είναι άκρως προκλητική. Δεν ξέρω αν φταίει
ο ηλεκτρισμός των σωμάτων ή η υποδόρια
δίψα μου. Πάντως όλα έλκονται προς εκείνους.
Μια νότα μυστηριακή με τραβάει στο
κρεβάτι να συμμετάσχω. Να αντισταθώ
ή να αφεθώ;

Τελικά βρίσκω το κλειδί. Η επιλογή απόλυτη.
Ξαπλώνω στα χάδια του ενός με μια γλώσσα
ν’ αγκαλιάζει την υφήλιο. Ο άλλος ζητά επίμονα
την άδεια εισόδου στον αχαρτογράφητο ακόμα
ωκεανό μου. Του την δίνω. Όλα απόψε θα
αποκαλυφθούν σε μια γαλάζια ανταύγεια
σε ρυθμούς τάγκο. Ένα χέρι που προσφέρει
μ’ ένα πόδι που δίνεται για να πιαστείς. Κι όλα
μαζί να στροβιλίζονται όταν φτάνεις στο ακρότατο.

Μετεωρίζονται σώματα, χέρια, βλέμματα κι αγκώνες
η καρδιά ίπταται κάθε που ο ένας βυθίζεται στον
άλλο. Μιαν ανάσα πριν από κάθε κραυγή. Άναρθρη
να προσπαθεί να φτάσει την φωνή των αγγέλων. Έκσταση
πριν από κάθε μικρό θάνατο και τανάπαλιν. Όλα να
ολοκληρώνονται μέσα από αποχωρισμούς και σμιξίματα.
Καθένας να σβήνεται μέσα στην συμπλοκή των άλλων.

Όλα να επιθυμούν τα πάντα και να πεθαίνουν
μόνα ανεκπλήρωτα. Μ’ ένα τίποτα χαραγμένο σταυρό
στο τομάρι τους. Κι όσο κι αν προσφέρουν το πυρωμένο
στιλέτο τους για την θυσία. Κι όσο κι αν ματώνουν τα
σεντόνια από σφαξίματα. Όσο κι αν δίνουν τις φλέβες
τους βορά στα σαρκοβόρα όσα από αισθήματα. Η καταδίκη
είναι σίγουρη.

Κι όλα θα αποκαλυφθούν απόψε σε χορούς
τρικάταρτους. Ανεξάρτητα από νεφώσεις κι αέρηδες
κόντρα σεκόντα.
πηγή

Ο Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος γεννήθηκε στο Καρπενήσι το 1989. Ασχολείται με τη δημοσιογραφία, την κριτική λογοτεχνίας και την ποίηση. Τίτλοι βιβλίων: Βαβέλ (εκδόσεις Anima, 2017). Εγώ το Χάος (εκδόσεις Καμβάς, 2019). Ακήρυχτος πόλεμος (εκδόσεις Δρόμων, 2021). Μισοφαγωμένο Μπισκότο (θεατρικό έργο=> play-ground.gr), ενώ συμμετείχε και στο συλλογικό έργο Γιατί με αφορά η τέχνη (εκδ. ἡδυέπεια, 2020).

Αντώνης Σαμαράκης (1919-2003)

«Το άγγελμα της ημέρας»

Μην πεις ποτέ σου: «Είναι αργά!» κι αν χαμηλά έχεις πέσει. κι αν λύπη τώρα σε τρυγά κι έχεις βαθιά πονέσει.

Κι αν όλα μοιάζουν σκοτεινά κι έρημος έχεις μείνει. μην πεις ποτέ σου: «Είναι αργά!» -τ' ακούς;- ό,τι  κι αν γίνει

Ο Μικρός Πρίγκιπας: «Αντίο», είπε η αλεπού. «Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: Μόνο με την καρδιά βλέπεις αληθινά. Την ουσία δεν τη βλέπουν τα μάτια»

𝓜πάμπης 𝓚υριακίδης