Χάρης Γαρουνιάτης, «Μεταμορφώσεις, 6 πεζά ποιήματα»

ΑΓΟΡΑΖΟΝΤΑΣ ΚΑΙΝΟΥΡΙΕΣ ΠΑΝΤΟΦΛΕΣ

καμιά φορά ο θάνατος παρουσιάζεται σαν μια σκιά που μεγαλώνει γύρω σου. Διάβασα ένα άρθρο που ισχυριζόταν ότι ακόμη και να κόψεις το κεφάλι μίας κατσαρίδας, εκείνη δεν πεθαίνει αυτοστιγμεί. Αντιθέτως, συνεχίζει την ακέφαλη ζωή της ώσπου κάποτε πεθαίνει από ασιτία. Δε με νοιάζει πια τι είναι αλήθεια και τι όχι. Ή τι αντιλαμβάνονται οι άλλοι όταν διαβάζουνε τη Μεταμόρφωση του Κάφκα. Κάθε φορά που εξολοθρεύω μία κατσαρίδα, νιώθω ότι στερώ απ’ την ανθρωπότητα έναν μεγάλο συγγραφέα

WHAT A WONDERFUL MOON

τι άλλο θα μπορούσε να ειπωθεί για σένα; Οι προϊστάμενοί μου σ’ έχουνε παρομοιάσει με σχεδόν τα πάντα. Είμαι ένας μόνος άνθρωπος εγκλωβισμένος σ’ έναν χώρο δίχως στέγη, πόρτες και παράθυρα. Εξερευνώ τα λίγα τετραγωνικά μου μέτρα χιλιοστό προς χιλιοστό, σηκώνοντας μία στο τόσο το κεφάλι προς τα πάνω και ελπίζοντας πως θα βρεθεί κάτι καινούριο και πολύτιμο. Τα μόνα πράγματα που έχω βρει ως τώρα είναι ξένο DNA: τρίχες, πατημασιές, δακτυλικά αποτυπώματα. Είναι επικίνδυνο να βρίσκομαι εδώ· ακόμη και το ν’ ανασαίνεις θέλει κόπο. Αν όμως το παραμερίσω αυτό, ναι, συμφωνώ πως η σημαία δεν μπορεί να κυματίζει κι ο Λούις Άρμστρονγκ σίγουρα δεν πάτησε ποτέ το πόδι του επάνω σου

FIORI MUSICALI

όλοι ξέρουν πως η κλασική μουσική δε γράφτηκε για τους ανθρώπους. Με βάση την κολόνια που μου χάρισες, κάθε χρόνο στα γενέθλιά μου χώνομαι στην πολυθρόνα μου όπως σ’ ένα κασπώ, ακούγοντας στο τέρμα Φρεσκομπάλντι και μυρίζοντας υπέροχα

ΑΨΥΧΟΣ ΟΠΩΣ ΓΥΑΛΙΝΟΣ

μπορεί να μην έχω ψυχή, μα όταν παίζει η Μεταμόρφωση του Φίλιπ Γκλας η μουσική υφαίνει μία μέσα μου. Πάνω στο αδέξιο πεντάγραμμο που είναι το κορμί μου, νότα τη νότα εγγράφει την ανθεκτική και μεταξένια υφή της. Σαν μια φρεσκοπλυμένη μπλούζα, μόλις τελειώσει πρόκειται να την κρατήσει με τα δάχτυλά του από τις δύο άκρες, κυματίζοντάς τη στον επώδυνο αέρα

ΦΑΙΑ ΟΥΣΙΑ

λέει πως δεν είναι σωστό να συνεχίσουμε. Για κανέναν απ’ τους τέσσερις, τονίζει. Όμως πέρα από το μανιχαϊσμό των autobot και των decepticon ανοίγει μια βεντάλια γκρίζα και τεράστια σαν παιδική χαρά, στης οποίας τις πτυχώσεις παίξαμε κρυμμένοι για καιρό λερώνοντας τα ρούχα και τα ονόματά μας. Αν μπορούσα να μεταμορφωθώ σε κάτι, θα καταδεχόμουνα να γίνω η ανάσα ενός τρίτου μόνο και μόνο για να εκπνεύσω σ’ ένα στήθος λιγότερο διαθέσιμο. Στην καυτή ατμόσφαιρα του Αυγούστου είναι η ίδια αυτή βεντάλια που με σπρώχνει μακριά

ΕΞΟΡΙΣΤΟΣ Σ’ ΕΝΑ ΒΟΥΝΟ

είναι ανθρωπίνως αδύνατο να θίξεις το ζήτημα των μεταμορφώσεων χωρίς ν’ αναφερθείς σ’ αυτόν. Δεν έχει σημασία αν τον γνωρίζεις. Ένα πετραδάκι που πατήθηκε αιώνες πριν, αυτή των ώρα είναι σφηνωμένο στη σόλα του παπουτσιού σου. Ακόμη και όταν βλέπω έναν ορεσίβιο φιλόλογο να βγάζει σέλφι, δεν μπορώ να μην τον σκεφτώ. Στο ερώτημα ecquis adest, adest, απαντάει το βουνό

πηγή

Ο Χάρης Γαρουνιάτης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1987. Ποιήματα και μεταφράσεις του έχουν δημοσιευθεί σε έντυπα και διαδικτυακά περιοδικά. Από τις εκδόσεις Αντίποδες κυκλοφορεί η πρώτη του ποιητική συλλογή, Ροσινιόλ (2019).

 

 ΕΔΩ ο ποιητής απαγγέλει το ποίημα "Ψίθυροι ενός επαναλαμβανομένου εφιάλτη" από τη συλλογή
Η ιστοσελίδα του ποιητή-μεταφραστή