Ουίλιαμ Μπλέικ (William Blake), «Το Ανθρώπινο Αφηρημένο»

 Ευσπλαχνία δε θα υπήρχε πια
Αν δεν κάναμε κάποιον Φτωχό
Και Οίκτος δε θα μπορούσε να υπάρξει
Αν όλοι ήταν ευτυχισμένοι όπως εμείς.

Και ο αμοιβαίος φόβος φέρνει ειρήνη,
Μέχρι να αυξηθούν οι ιδιοτελείς αγάπες:
Τότε πλέκει η Σκληρότητα μια παγίδα
Και απλώνει τα δολώματά της με φροντίδα.

Κάθεται κατάχαμα με ιερούς φόβους
Και ποτίζει το χώμα με δάκρυα:
Τότε αρχίζει η Ταπεινότητα να ριζώνει
Κάτω από τα πόδια του.

Σύντομα σκεπάζει η ζοφερή σκιά
Του Μυστηρίου το κεφάλι του,
Και η Κάμπια και η Μύγα
Τρέφονται απ’ το Μυστήριο.

Και γεννά τον καρπό της Απάτης,
Ρόδινο και γλυκό για φάγωμα,
Και το Κοράκι φώλιασε
Στην πιο παχιά σκιά του.

Οι Θεοί της γης και της θαλάσσης
Έψαξαν όλη τη Φύση για να βρουν αυτό το Δέντρο,
Αλλά η έρευνα αποδείχτηκε άκαρπη:
Φυτρώνει ένα στο Ανθρώπινο Μυαλό.
~
 (από τα Τραγούδια της Εμπειρίας)
μετάφραση: Γιώργος Μπλάνας
πηγή