Κατερίνα Ηλιοπούλου, «Πολυθρόνα Ι, ΙΙ»

Το μεσημέρι ο κύριος Ταυ ανοίγει το παράθυρο και γέρνει εμπρός μες στην αυλή. Το φως πέφτει απότομα επάνω του και τον κόβει στα δυό σαν γκιλοτίνα. (Είναι στη φύση του φωτός να σπάζει τα πράγματα). Όλα δονούνται μέσα εκεί. Ζουζούνια, φύλλα και χορτάρια ανώνυμα μολύνουν τον κόσμο με το ασφυκτικό και απαρηγόρητο παρόν τους. Ο κύριος Ταυ στρέφεται ξανά στο δωμάτιο και κάθεται στην πολυθρόνα του. Η πολυθρόνα είναι μια Σφίγγα της Ερήμου. Στην αγκαλιά της πετρώνει. Εκείνη του διδάσκει τι σημαίνει ακινησία*. Είναι μια άσκηση κοπιαστική και άγρια σαν τη γυμναστική ενός σαμουράι. Στον μεγάλο λευκό τοίχο απέναντί του προβάλλονται τα κλαδιά της λεμονιάς. Καθώς λικνίζονται πυκνώνουν ολοένα. Ανάμεσά τους ζούσε εκείνο το αγρίμι. Το ποθητό αγρίμι, το φοβισμένο αγρίμι\ το ερεβώδες. Στάθηκε όμως αδύνατο να εξημερωθεί. Ο κύριος Ταυ το αγαπούσε τόσο πολύ ώστε μια μέρα το καταβρόχθισε. Έκτοτε το έχει μετανιώσει. Η πράξη αυτή, η οποία ήταν προιόν καθαρής παρόρμησης, δεν προσέδωσε στον κύριο Ταυ κανένα από τα χαρακτηριστικά του αγριμιού. Γι` αυτό εξακολουθεί να το καλεί επίμονα από τη σπηλιά του, που τώρα πια είναι ο ίδιος. Σπανίως, εκείνο ανταποκρίνεται και αρχίζει να κινείται μέσα του αργά. Οι μαλακές πατούσες του που καίνε, αγγίζουν τότε ένα ένα τα κοκκάλινα πλήκτρα των σπονδύλων του. Το λαχάνιασμα του αγριμιού κάνει το στήθος του να προεκτείνεται. Όταν η ανάβαση ολοκληρωθεί ο κύριος Ταυ γίνεται ακρόπρωρο. Με μάτια ξύλινα, σκαλιστά, βυθίζεται στο βλέμμα του αγριμιού. Το βαθύχαλκο γκογκ της καρδιάς του χτυπά. Ο τοίχος βγάζει βλαστούς.

* (Μάθημα ακινησίας)

«Ακινησία σημαίνει να ανοίγεις
Να διατρέχεσαι από αγρίμια ανεξιχνίαστα
Να γίνεσαι εκείνος που κανένας δεν σε ξέρει
Ποτέ πριν και πάντα μετά.

Δώσε δώσε δώσε το βλέμμα σου
Για να μπορέσει να γίνει ο τοίχος τόπος
Προορισμός και καταγωγή του φορτίου της προσμονής
Των αινιγμάτων το πελώριο κάτοπτρο.»

~
από τη συλλογή Ο κύριος Ταυ, εκδ. Μελάνι, 2007
πηγή το ιστολόγιο της ποιήτριας

Εξαμηνιαίο περιοδικό [φρμκ] Φάρμακο | Διεύθυνση Έκδοσης: Κατερίνα Ηλιοπούλου

Η Κατερίνα Ηλιοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα το1967. Σπούδασε στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης στο τμήμα Χημείας και στη Σχολή Καλών Τεχνών στο Metropolitan University στο Λονδίνο. Έχει εκδώσει τα βιβλία ποίησης: Ο κύριος Ταυ, (Μελάνι 2007, βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα του λογοτεχνικού περιοδικού Διαβάζω), Άσυλο (Μελάνι, 2008), Το βιβλίο του χώματος (Μελάνι, 2011 υποψήφιο για το βραβείο ποίησης του περιοδικού Διαβάζω), Gestus (ποίηση και φωτογραφία μαζί με τον Γιάννη Ισιδώρου, [φρμκ], 2014), Μια φορά κάθε τοπίο και ολότελα (2015 Μελάνι, βραχεία λίστα για το βραβείο ποίησης του Αναγνώστη). . Έχει επιμεληθεί και μεταφράσει στα ελληνικά μια ανθολογία με ποίηση της Sylvia Plath (Σύλβια Πλαθ Ποιήματα Κέδρος, 2003) και το Άριελ, (Μελάνι 2012), σε συνεργασία με την Ελένη Ηλιοπούλου, καθώς και ποίηση της Mina Loy, του Ted Hughes, του Robert Hass, (περιοδικό Ποίηση, Ποιητική, poema, ΦΡΜΚ). Ως μέλος της ομάδας εικαστικών intothepill συνδιοργάνωσε το έργο Κaraoke Poetry Bar, στην Μπιενάλε της Αθήνας 2007. Συνεπιμελείται τον δικτυακό τόπο greekpoetrynow.com. Έχει συμμετάσχει σε διεθνή μεταφραστικά και συγγραφικά προγράμματα, φεστιβάλ και Μπιενάλε. Η ποίησή της έχει μεταφραστεί και δημοσιευτεί στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, σουηδικά, σερβικά, τουρκικά, φινλανδικά και βουλγαρικά. Το πρώτο βιβλίο της Ο κύριος Ταυ, εκδώθηκε στα Τουρκικά (Delta Yayinlari editions, Istanbul 2012) και στα Γαλλικά (Oie de Cravan editions, Montreal 2012). Δημοσιεύει επίσης κριτικές και δοκίμια. Διευθύνει το εξαμηνιαίο περιοδικό ΦΡΜΚ, για την ποίηση, την ποιητική και τα εικαστικά.