Χρήστος Κεραμίδης, «Ομολογία»

Λησμονώντας το παρελθόν,
τυφλός μπροστά στο μέλλον
επανακαθορίζομαι.

Η ζωή μου
αθέατη πορεία
μέσα σε επικράτειες μεταβλητές
μέσα σε πλάνες αναγνωρίσεις.

Αδελφέ μου·
θέλω να προστατευτώ
φωνάζοντας το όνομά σου
το όνομά μου
τα ονόματα των ανέμων και των ποταμών.

Αδελφέ μου·
θέλω να προσευχηθώ
με τη δύναμη της πιο μεγάλης ομολογίας.
~
από τη συλλογή Τελευταία Υπόσχεση. εκδ. Στοχαστής, 2001
πηγή

Ο Χρήστος Κεραμίδης γεννήθηκε στην Καβάλα το 1947 από γονείς πρόσφυγες του Πόντου. Τελείωσε την Αριστοτέλειο Σχολή Υπομηχανικών Θεσσαλονίκης. Σπούδασε στη Θεσσαλονίκη, στην Ανωτέρα Σχολή Υπομηχανικών. Στη συνέχεια, εγκαταστάθηκε στη γενέτειρά του Καβάλα. Εργάστηκε ως μελετητής και επιβλέπων στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Στα γράμματα πρωτοεμφανίστηκε το 1994, δημοσιεύοντας το ποίημα Επιστροφή στα χαμένα οράματα στην τοπική εφημερίδα της Καβάλας Εβδόμη. Η πρώτη του ποιητική συλλογή Ταξιδευτές, τυπώθηκε στην Καβάλα το 1995. Συνεργάστηκε με τις τοπικές εφημερίδες δημοσιεύοντας τα πρώτα του ποιήματα. Αργότερα δημοσίευσε ποιήματά του στα περιοδικά Παρέμβαση, Περίπλους, Γιατί, Πόρφυρας και Fractal. Το ποίημά του Αόρατοι Στόχοι (από τη συλλογή Δρόμοι της βροχής) τιμήθηκε από τη Νέα Κίνηση Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης (1999). Το ποίημα Ερωτικό (από τη συλλογή Ο Αύγουστος που περιμένω) ανθολογήθηκε στο Ποιητικό ημερολόγιο 2018. Συμμετείχε στο συλλογικό έργο, Παλίμψηστο Καβάλας (2009) με το ποίημα Χαμένες Μουσικές. Το ποίημα Αναζήτηση ανθολογήθηκε στο Καλλιτεχνικό Ημερολόγιο 2020. Η ποίησή του είναι κυρίως εξομολογητική - απολογητική και βιωματική, με εικόνες.Το ερωτικό στοιχείο επηρέασε έντονα τον ποιητικό του τρόπο γραφής, και, σύμφωνα με τον φιλόλογο-ποιητή Χρήστο Τσελεπή, «Η εσωτερική αναζήτηση είναι συχνή στην ποίησή του, δεμένη κάποτε με μια διάθεση εξωτερίκευσης σκέψεων και συναισθημάτων, ώστε να γίνεται πιο άμεσα κοινωνός ο κάθε αναγνώστης και ο κάθε συνάνθρωπος». Σύμφωνα με τον ίδιο, τον λογοτέχνη Χρ. Κεραμίδη: «Η ποίηση ως δημιουργία είναι θεραπεία ψυχής», «η ποίηση δε νομοθετείται, είναι μια τέχνη μυστηριώδης, όπως και η μουσική και ίσως και περισσότερο». Ακόμη, η «Ποίηση είναι το λυχνάρι με αχνό φως στην κόγχη ενός άδειου δωματίου, που τρεμοσβήνει ακόμα κι από την ανάσα σου». Ποιητικές συλλογές: «Ταξιδευτές» (1995), «Στα πέλαγα του ονείρου» (1996), «Δρόμοι της βροχής» (1998), «Τελευταία υπόσχεση» (2001), «Ο Αύγουστος που περιμένω», (2016), «Ένα ποτάμι φως» (2018),  «Παράκτιες διαδρομές» (2020)