Κώστας Στεργιόπουλος, «Τώρα μπορούμε να δρέψουμε..»

                 Στο Γιάννη Μπακογιαννόπουλο

Τώρα μπορούμε να δρέψουμε πάλι τ’ αποκαΐδια της πυρκαγιάς,
κρατώντας ακόμα στα μάτια μας το φάσμα της πλάνης,
σφίγγοντας ακόμα στα χέρια μας το σχήμα της απάτης.
Μια σύντομη αστραπή, που σε βυθίζει στο σκοτάδι.

Αυτό που έχω να πω τρέμει μες στη φωνή μου.
Ζήσαμε μέσα σε τόση τύψη, τόση σιωπή,
κρύβοντας μέσα στα σπλάχνα μας τέτοια δίψα, τέτοια ζωή!
Ήταν μια οφθαλμαπάτη από νερά και βλάστηση,
μια στάλα δροσερό νερό την ώρα της μεγάλης δίψας.

Τώρα, μένουμε εδώ, στην άκρη της σιωπής,
γιατί μας έτρωγε το πάθος για τα είδωλα,
—αν και το ξέραμε πως ήταν είδωλα—
τιμωρημένοι, καθώς οι μυθικοί μας πρόγονοι:
ο Προμηθέας, ο Σίσυφος κι ο Τάνταλος.
~
από τη συλλογή Το χάραμα του μύθου εκδ. Φέξης, 1963
πηγή

 

Ο Κώστας Στεργιόπουλος (Αθήνα, 1926 - 2016) ήταν βραβευμένος Έλληνας συγγραφέας, πεζογράφος, κριτικός, πανεπιστημιακός καθηγητής, και ποιητής της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς. Σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και εκπόνησε διδακτορική διατριβή στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Δίδαξε επί δεκαετία στη ιδιωτική Μέση Εκπαίδευση και στη Σχολή Κινηματογράφου και Θεάτρου του Λ. Σταυράκου. Από το 1966 έως το 1969 εργάστηκε ως λέκτορας στην έδρα Νεοελληνικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και στη συνέχεια ως βοηθός στο Σπουδαστήριο Βυζαντινής και Νεοελληνικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών (1969-1972), απ' όπου παύτηκε από τη δικτατορία. Το 1974 έγινε καθηγητής στην ίδια έδρα στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, όπου υπηρέτησε ως το 1984 που αποχώρησε με εθελουσία έξοδο. Το 1986 αναγορεύτηκε ομότιμος καθηγητής. Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα -μαθητής ακόμα του Γυμνασίου- από το περιοδικό "Νέα Εστία" το 1943, κι από τότε, κείμενά του δημοσιεύτηκαν σε πολλά περιοδικά και εφημερίδες. Ήταν υπεύθυνος για τη στήλη της κριτικής στο περιοδικό "Ξεκίνημα" (1946-1947), στην εφημερίδα "Νίκη" (1962-1963) και στο περιοδικό "Εποχές" (1963-1967). Εξέδωσε δέκα ποιητικές συλλογές, δύο βιβλία με διηγήματα, ένα μυθιστόρημα και εννιά κριτικά και φιλολογικά βιβλία, και είχε τιμηθεί δυο φορές με Κρατικό Βραβείο Ποιήσεως (με το Β΄ το 1961 και με το Α΄ το 1992), με το Βραβείο Κριτικής Μελέτης της "Ομάδας των 12" (1963), με το Α΄ Κρατικό Βραβείο Μελέτης και Δοκιμίου (1974), με το Βραβείο Δοκιμίου και Μελέτης της Ακαδημίας Αθηνών Ιδρύματος Ουράνη (1997) και με το Μεγάλο Βραβείο Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου του (2004). Ποιήματά του μεταφράστηκαν στα γαλλικά, αγγλικά, ιταλικά, γερμανικά, σουηδικά, ρωσικά, πολωνικά, ρουμανικά, βουλγαρικά, ισπανικά και ουγγρικά και δημοσιεύτηκαν σε περιοδικά κι ανθολογίες του εξωτερικού, ενώ διηγήματα και κριτικά του κείμενα στα γαλλικά, βουλγαρικά, πολωνικά, αγγλικά, ισπανικά και ιταλικά. Το 1994 εκδόθηκε στα γερμανικά μια επιλογή απ' όλο το ως τότε ποιητικό έργο του, με τίτλο "Εδώ που μάχεται το φως με τη βαρύτητα", το 1999 κυκλοφόρησε στα ισπανικά ολόκληρη η συλλογή του "Ο ήλιος του μεσονυκτίου" και τον επόμενο χρόνο μια επιλογή από επτά συλλογές του στα ιταλικά, με τίτλο "Στιλπνότητα της μέρας". Από τα ιδρυτικά μέλη της Εταιρείας Συγγραφέων και τέως πρόεδρός της, ιδρυτικό επίσης μέλος και επίτιμος πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Γενικής και Συγκριτικής Γραμματολογίας, είχε λάβει μέρος σε πολλά ελληνικά και διεθνή συνέδρια και χρημάτισε πρόεδρος ή μέλος σε διάφορες επιτροπές για θέματα λογοτεχνίας και βιβλίου.