Ζαχαρίας Παπαντωνίου, «Ο ύπνος της βαρκούλας»

Ἀγεράκι τὰ φτερά σου γιὰ λίγο κόψε...

Φόβον ἔχω τὸ γιαλὸ μὴν ἀνασάνει,

τί ἐδῶ πὰ στὸ φεγγαρόλουστο λιμάνι

μιὰ βαρκούλα ἀποκοιμήθηκεν ἀπόψε.

Λαγαρὴ καὶ φωτερὴ ἡ θωριά της πέφτει

στῶν νερῶν τὸν ὁλοκάθαρο καθρέφτη

καὶ θαρρεῖς πὼς εἶδεν ὄνειρο ἡ καϋμένη

ἀπὸ ἀνέμους κι ἀπὸ κῦμα ἀποσταμένη.

Νὰ γελοῦν οἱ φαντασίες ἐμᾶς μονάχα!

Νὰ ποὺ ἀράζει σὲ νησάκια διαμαντένια,

σὲ οὐρανοὺς φωτοχυμένους λάμνει - τάχα.

Μὴν ξυπνήσει ἀπ᾿ τὸ ταξίδι ἔχω ἔννια...

Κόσμε, ἀλάργευε ἀπὸ δῶ, λεφούσι, πέρνα.

Μὴν ταράξεις τὸ ὑπνοφάντασμα, διαβάτη.

Στῶν νεράιδων τὴ σπηλιὰ κοιμήσου, μπάτη,

πῖνε ἀκόμα σύ, βαρκάρη, στὴν ταβέρνα!

~

ἀπὸ τὸ Νεοέλληνες Λυρικοί, Βασικὴ Βιβλιοθήκη 29 «Ἀετός» A.E., 1954
πηγή

 

Ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου (Καρπενήσι, 1877 – Αθήνα, 1940) ήταν λογοτέχνης, ποιητής, πολιτικός, διηγηματογράφος, δημοσιογράφος, κριτικός τέχνης και ακαδημαϊκός, υποστηρικτής της δημοτικής γλώσσας στο γλωσσικό ζήτημα. Η πρώτη εμφάνιση του Παπαντωνίου στα γράμματα έγινε με σατιρικούς στίχους, τους οποίους είχε γράψει όταν ήταν ακόμη μαθητής και είχαν δημοσιευτεί στο βραχύβιο σατιρικό περιοδικό Αἱ Μηχανορραφίαι, με τον Νικόλαο Κουντουριώτη και Ιωάννη Δεληκατερίνη.Ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου ήταν ένας ευαίσθητος, άμεσος και αληθινός άνθρωπος. Με ηθικές αξίες πραγματικά ρεαλιστικές και απόλυτα αποδεκτές από την κοινωνία, γι’ αυτό και όλα τα γραπτά του είναι διαχρονικά και αγγίζουν τις ευαισθησίες όλων των κοινωνικών στρωμάτων. Η αγάπη του προς τα φυτά, τα ζώα, τη φύση και προ παντός τα παιδιά είναι πολύ μεγάλη. Μεγάλο ευτύχημα για τα παιδιά ήταν το αναγνωστικό του τα Ψηλά Βουνά. Ήταν το καλύτερο και περιεκτικότερο στην ιστορία των νεοελληνικών αναγνωστικών και εξακολουθεί να παραμένει. Πολλές από τις εικόνες και τις σκηνές που περιγράφονται στο βιβλίο αυτό είναι βιώματά από τη ζωή του στη Γρανίτσα. Σε πολλά από τα ποιήματά του και τα έργα του αναφέρεται στη Ρούμελη και το Καρπενήσι, υμνώντας τα ψηλά βουνά και τις φυσικές τους ομορφιές, για τα οποία έτρεφε κρυφή λαχτάρα [Βιογραφία]