Δημήτρης Γ. Παπαστεργίου, «Μήτε τα ουράνια..»

Μήτε τα ουράνια
μήτε τα καθημερινά.

Μήτε κουβέντα ν’ αρχινώ
με αλχημιστές και μύστες,
μήτ’ ένα σπίτι με γυναίκα και παιδί

παρά τον πόθο σας κοιτώ: να επαιτώ.
Να ζητιανεύω
ένα μελλούμενο στις μάγισσες.

Στον νέο Μεσαίωνά σας,
μια καταιγίδα ζω και παραδέρνω για λιμάνι.

Πολτός! Καλύτερα πολτός! Πιότερο σας συμφέρει.
Γιατί όταν σαν τις μάγισσες με κάψετε,
φλεγόμενα ποιήματα
θα γίνω, ένα σμήνος,
να πέσω λαίμαργα στις σάρκες σας.

~

από τη συλλογή Όλα στο μαύρο, εκδ. Ρώμη, 2022

[Το εγκόλπιο του καταραμένου ποιητή]

πηγή το ιστολόγιο μέλος του οποίου είναι ο ποιητής

Ο Δημήτρης Γ. Παπαστεργίου γεννήθηκε το 1968 στη Βέροια όπου και ζει. Έχει δημοσιεύσει τις ποιητικές συλλογές: «Η τράπουλα του καλοκαιριού» (εκδ. Ars Poetica, 2012), «Furor Scribendi» (εκδ. Ars Poetica, 2013), «Ο άστεγος της οδού Χαμογέλων» (εκδ. Σαιξπηρικόν, 2015), «Έλαβον» (εκδ. Σαιξπηρικόν, 2017), «Τα μεροκάματα ενός έρωτα» (Εκδόσεις Εντευκτηρίου, 2019), «Της μιας ανάσας ποιήματα» (εκδ. Κουκκίδα, 2021), «Όλα στο μαύρο» (εκδ. Ρώμη, 2022) ενώ συμμετέχει στα συλλογικά έργα «Ποιητικός Πυρήνας - Ανθολογία» (εκδ. Ενδυμίων, 2012) και «Ποιητικός και Πεζός Λόγος των Μελών της Εταιρίας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης (1980-2015)» (εκδ. Ρώμη, 2016). 

[Μέλος του Ποιητικού Πυρήνα και της ιστοσελίδας ppirinas.blogspot.com]