Είναι στιγμές που βιάζονται να μας προσπεράσουν
λες και δεν αξίζαμε να μας συμβούν,
μα τις περιμένουμε να ξαναλάμψουν στον ύπνο μας,
το ίδιο γρήγορες και τύποις ταπεινές
με μιαν ουγγιά μεταμφιεσμένο χρυσάφι
που θα ανταλλάξουμε με σάρκα,
σαν ένας άλλος – ενοχικός – Σάιλοκ.
Μια στροφή από ένα ποίημα του Καβάφη,
που την άνοιξη σκυλεύει
την αλεξανδρινή κατατομή και το ουράνιο σώμα,
τα φύλλα όπως ανοίγονται σαν σέπαλα μαρμάρινα
να ακροθιγούν από τα χείλη της
Η εισαγωγή των Χρυσανθέμων του Πουτσίνι,
και πως επιστρέφει επ’ αυτής στη Μανόν Λεσκό
Ένα φιλί που μας έκαψε σαν αραιό υδροχλωρικό
κι έκτοτε μας θυμίζει και τον έρωτα και τη χημεία του.
Μια μπαλάντα του Ντίλαν που δεν έχει ακόμη γραφτεί,
μα ξεκινάει με το ίδιο δωδεκάμετρο,
που ξεκινάει κάθε Μεγάλη Παρασκευή
Τα δάχτυλά της πως νύχιαζαν τον άνεμο
και πως σηματωρούσαν,
σαν πάσχιζε να μου μιλήσει για την αγάπη,
και τα λόγια δεν της έφταναν.
Κι άλλες πολλές που θα θελα να
εκτείνονταν και να γεμίζαν τη ζωή απ’ άκρη σ’ άκρη,
μονωτικά,
σαν ένα στρώμα από αφρό πολυουρεθάνης
Κι όλες οι υπόλοιπες,
όσες βυσσοδομούν νυχθημερόν τ’ ανάξιο τομάρι μου,
– μου αξίζαν, δεν μου αξίζαν –
να με παρέκαμπταν
δια παντός
και αμετακλήτως.
~
πηγή η ιστοσελίδα του ποιητή
λες και δεν αξίζαμε να μας συμβούν,
μα τις περιμένουμε να ξαναλάμψουν στον ύπνο μας,
το ίδιο γρήγορες και τύποις ταπεινές
με μιαν ουγγιά μεταμφιεσμένο χρυσάφι
που θα ανταλλάξουμε με σάρκα,
σαν ένας άλλος – ενοχικός – Σάιλοκ.
Μια στροφή από ένα ποίημα του Καβάφη,
που την άνοιξη σκυλεύει
την αλεξανδρινή κατατομή και το ουράνιο σώμα,
τα φύλλα όπως ανοίγονται σαν σέπαλα μαρμάρινα
να ακροθιγούν από τα χείλη της
Η εισαγωγή των Χρυσανθέμων του Πουτσίνι,
και πως επιστρέφει επ’ αυτής στη Μανόν Λεσκό
Ένα φιλί που μας έκαψε σαν αραιό υδροχλωρικό
κι έκτοτε μας θυμίζει και τον έρωτα και τη χημεία του.
Μια μπαλάντα του Ντίλαν που δεν έχει ακόμη γραφτεί,
μα ξεκινάει με το ίδιο δωδεκάμετρο,
που ξεκινάει κάθε Μεγάλη Παρασκευή
Τα δάχτυλά της πως νύχιαζαν τον άνεμο
και πως σηματωρούσαν,
σαν πάσχιζε να μου μιλήσει για την αγάπη,
και τα λόγια δεν της έφταναν.
Κι άλλες πολλές που θα θελα να
εκτείνονταν και να γεμίζαν τη ζωή απ’ άκρη σ’ άκρη,
μονωτικά,
σαν ένα στρώμα από αφρό πολυουρεθάνης
Κι όλες οι υπόλοιπες,
όσες βυσσοδομούν νυχθημερόν τ’ ανάξιο τομάρι μου,
– μου αξίζαν, δεν μου αξίζαν –
να με παρέκαμπταν
δια παντός
και αμετακλήτως.
~
πηγή η ιστοσελίδα του ποιητή
Ο Κωνσταντίνος Χ. Λουκόπουλος γεννήθηκε στην Ελευσίνα το 1965. Σπούδασε Φυσική στο Πανεπιστήμιο Κρήτης και Ιστορία και Φιλοσοφία της Επιστήμης στο ΕΚΠΑ. Ποιήματά του και πεζά έχουν δημοσιευτεί σε έντυπα [Πολιτιστική (1984, 1985), Ρεύματα (1992), Οροπέδιο (2018)] καθώς και σε διαδικτυακά περιοδικά (bibliotheque, Ποιείν, Bακχικόν, Στάχτες, Περί Ου,) στον τόμο "Η τέχνη του Γράφειν" (Καστανιώτης - 1993), στους συλλογικούς τόμους της διαδικτυακής ομάδας CRAFT ("CRAFTBOOK I" (Γαβριηλίδης - 2013), "CRAFTBOOK II - Ετερότητα" (μικρές εκδόσεις - 2015), στις ανθολογίες "DiPgeneration" (Θράκα - 2016, Μανδραγόρας - 2018). Κείμενά του στοιχειοθέτησαν την παράσταση των Αισχυλείων 2017, Επιτάφιος εν Ελευσίνι, σε σκηνοθεσία Χρήστου Δήμα με τη συμμετοχή της Λαϊκής Ορχήστρας Μίκης Θεοδωράκης. Στη συνέχεια εκδόθηκαν υπό την αιγίδα του Π.Α.Κ.Π.Π.Α. Ελευσίνας, στα πλαίσια των δραστηριοτήτων της πρωτοβουλίας Ελευσίνα 2021 - Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης, μαζί με την ομώνυμη ποιητική συλλογή (μικρές εκδόσεις - 2018) και το DVD της παράστασης. Υπήρξε -για μεγάλο χρονικό διάστημα- συγγραφέας βιβλίων Φυσικής στις εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα και Έναστρον. Εργάζεται ως καθηγητής Φυσικής σε φροντιστήρια. Τίτλοι βιβλίων: Επιτάφιος εν Ελευσίνι (μικρές εκδόσεις, 2018, β’ έκδ. Έναστρον, 2020). Οι πόλεις το χειμώνα, μικροκείμενα και διηγήματα, Έναστρον (2018). Ενύπνια τα μεθεόρτια, Έναστρον (2020)
Η ιστοσελίδα του ποιητή loukopk.wordpress.com Έλευσις, ένα ταπεινό ενδιαίτημα αθανασίας
Η ιστοσελίδα του ποιητή loukopk.wordpress.com Έλευσις, ένα ταπεινό ενδιαίτημα αθανασίας