Ρίτα Μπούμη - Παπά, «Ο αιώνιος δρόμος»

Δεν έχασα το δρόμο που οδηγεί σε κείνον,
όμως δεν μπορώ να φτάσω κοντά του
παρά σαν ένας ήχος δίχως όνομα
σαν μια αιώνια παρουσία
που κατεργάζεται ο χρόνος
κι εγώ με δέος από τώρα ψηλαφώ

στα απολιθωμένα όστρακα
στα προϊστορικά οστά και χαλίκια
στις ρίζες τις βαθιές της γης μου.
Και είμαι εντελώς ήσυχη
γιατί δεν θα χαθεί η ιστορία μου
ύστερα απ’ την ταφή μου
στα ευκολοσύντριφτα χαρτιά, στις πέτρες των κοιμητηρίων
αλλά, όπως της πρέπει,
για πάντα θα τη διηγούνται
οι φλοίσβοι στις ακτές
στα δάση τα θροΐσματα
η στριγκή φωνή των επίπλων στη νύχτα
κι ακόμα
ο απαρηγόρητος λυγμός ποιητών εφήβων
που μ’ αγάπησαν σαν μητέρα

Δεν έχασα το δρόμο που οδηγεί σε κείνον
αντίθετα τον άνοιξα σε μια παλίρροια σιωπής
όταν εξερευνούσα
τοπία εκπληκτικά απ’ τις αισθήσεις μου πλασμένα
ερήμους που δεν λέρωσαν πολιτισμοί
τη γη που έπινε το αίμα των παιδιών της
και μου ζητούσε να της δείξω τους ενόχους
κρατήρες σκεπασμένους από χιόνια
τριαντάφυλλα με την καρδιά τους αξεσφράγιστη.
Και προχωρούσα ασυμβίβαστη σ’ αυτό το δρόμο
(που η αξίνα μου άνοιξε σε μέγα μέρος)
σηκώνοντας αποσκευές με μυστικά εκρηκτικά
με πένθη, με ήττες αλλά και με νίκες
καπνισμένη από φωτιές κι επαναστάσεις, μεθυσμένη από κλάμα
ανεβαίνοντας, κατεβαίνοντας, φεύγοντας πάντα
σαν βέλος που δεν πέφτει αν δεν βρει το στόχο.
Και ξέρω, όπως και κείνος που με περιμένει,
πως το δρόμο αυτό δεν τον περνώ για τελευταία φορά:
Πάλι απ’ αυτόν θα επιστρέψω
να κατοικήσω στο βράχο είτε στο δάσος
να γίνω ρόδο, λύχνος, περιστέρι
μαχαίρι από πυρίτη λίθο…
~
Από τη συλλογή Ανθοφορία στην έρημο, Κέδρος (1962)
πηγή

 

Η Ρίτα Μπούμη - Παπά (Σύρος, 1906 - Αθήνα, 1984) ήταν Ελληνίδα ποιήτρια και μεταφράστρια. Η Ρίτα Μπούμη γεννήθηκε στη Σύρο. Το 1920 εγκαταστάθηκε στις Συρακούσες της Σικελίας, όπου σπούδασε παιδαγωγική και ειδικεύτηκε στη μέθοδο Montessori . Μετά την επιστροφή της στην Ελλάδα εργάστηκε ως δημοσιογράφος και μεταφράστρια σε περιοδικά όπως η Νέα Εστία, το Νέον Κράτος, η Νέοι ρυθμοί και εφημερίδες όπως η Αλλαγή, η Μάχη, η Αυγή (την περίοδο 1957-1960). Υπήρξε αρχισυντάκτις του περιοδικού Ιόνιος Ανθολογία (από το 1929), εκδότρια των περιοδικών Εφημερίδα των ποιητών (1956-1958) και Κυκλάδες (1930-1932) και διευθύντρια του Ιδρύματος Περιθάλψεως Παιδιού (1930-1933). Το 1936 παντρεύτηκε τον ποιητή Νίκο Παππά, με τον οποίο έζησε στα Τρίκαλα ως το 1940, οπότε εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα, όπου έζησαν την υπόλοιπη ζωή τους. Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε το 1929 με τη δημοσίευση του ποιήματός της Μικρέ μου αλήτη… στη Νέα Εστία, ενώ σε παιδική ηλικία είχε δημοσιεύσει ποιήματα στη Διάπλαση των Παίδων (1919). Ασχολήθηκε κυρίως με την ποίηση αλλά και με την πεζογραφία, την ταξιδιωτική λογοτεχνία, τη μετάφραση (έργα των Λ.Λέβτσεφ, Σολόχωφ, Μπέκετ, Μπέττι, Ουγκώ και άλλων). Τιμήθηκε με τον Α΄ Έπαινο της Ακαδημίας Αθηνών (1935), το Α’ Βραβείο Εθνικής Αντίστασης (1945), το Διεθνές Βραβείο Συρακουσών (1949), το Βραβείο της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς (1965) καθώς και από το Ρουμανικό κράτος και την Ακαδημία του Βουκουρεστίου. Υπήρξε μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Ποιήματά της μεταφράστηκαν στα αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά, γερμανικά, ρωσικά, ισπανικά, ουγγρικά, σερβικά, πολωνικά, αλβανικά, πορτογαλικά και άλλες γλώσσες. Η Ρίτα Μπούμη - Παπά τοποθετείται χρονικά στους έλληνες λογοτέχνες της γενιάς του μεσοπολέμου. Η γραφή της χαρακτηρίζεται θεμελιωδώς από τη φυσιολατρεία της, και παρουσιάζει έντονα τα στοιχεία του αισθησιασμού, του λυρισμού αλλά και του πολιτικού και κοινωνικού προβληματισμού, ιδιαίτερα στα μεταπολεμικά έργα της.