Ζακ Πρεβέρ (Jacques Prévert), «Πάτερ ημών»

Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς
Μείνε κει
Κι εμείς θα μείνουμε στη γη
Που ’ναι φορές φορές τόσο όμορφη
Με τα Μυστήρια της Νέας Υόρκης της

Και με τα Μυστήρια των Παρισίων της

Αντάξια με τα Μυστήρια της Τριάδας

Με το μικρό κανάλι της στην Ουρκ

Με το μεγάλο σινικό της τείχος

Τον ποταμό της στο Μορλέ

Με τις μέντες του Καμπρέ

Με τον Ειρηνικό της Ωκεανό

Και τις δυο στέρνες του Κεραμεικού

Με τα παιδάκια τα καλά και με τα κωλοπαίδια

Μ’ όλα τα θαύματα του κόσμου

Που ’ναι εδώ

Απλά πάνω στη γη

Χαρισμένα σ’ όλο τον κόσμο

Σκορπισμένα

Μαγεμένα κι αυτά τα ίδια με την ομορφιά τους

Και που δεν τολμούν να τ’ ομολογήσουν

Όπως κορίτσι όμορφο

Που δεν τολμά να δείξει το κορμί του γυμνό

Με τ’ ανυπόφορα κακά του κόσμου

Λεγεώνες ολόκληρες

Με τους λεγεωνάριούς τους

Με τους βασανιστές τους

Με τους αφεντάδες τούτου του κόσμου

Τους αφεντάδες με τους παπάδες τους, τους χαφιέδες

Και τους καραβανάδες τους

Με τις εποχές

Με τα χρόνια

Με τα όμορφα κορίτσια και τους μάπες

Με το σαράκι της μιζέριας που σαπίζει μέσα στ’ ατσάλι

Των κανονιών.

~

μετάφραση: Δημήτρης Καλοκύρης

πηγή

 

Ο Ζακ Πρεβέρ (Jacques Prevert, 4 Φεβρουαρίου 1900 - 11 Απριλίου 1977) υπήρξε μια πολυσχιδής προσωπικότητα των γαλλικών γραμμάτων, με ιδιαίτερη συνεισφορά στο χώρο της ποίησης και του θεάτρου. Κατα τη διάρκεια τωv σχολικών του χρόνων στο Παρίσι έδειξε ιδιαίτερη αγάπη για το θέατρο, μια αγάπη που καλλιέργησε και ο πατέρας του που υπήρξε κριτικός θεάτρου. Ολοκλήρωσε μόνο την πρωτοβάθμια εκπαίδευση και εγκατέλειψε το σχολείο μόλις έλαβε το Certificat d''etudes. Εργάστηκε στο παρισινό πολυκατάστημα Le Bon Marche μέχρι το 1918, οπότε κατετάγη στο στρατό για την εκπλήρωση της υποχρεωτικής θητείας του. Ο «ζωγράφος της γαλλικής σύγχρονης ποίησης», όπως χαρακτηρίστηκε από τον Πικάσο, δεν ανήκει σε καμιά σχολή, είναι εκρηκτικός τόσο στη φόρμα όσο και στο ύφος του. Εκφράζεται με ποικίλους τρόπους: σύντομα πεζά, τραγούδια, μικρές ιστορίες, στιγμιότυπα και καταγραφές γεγονότων. Το έργο του δεν μπορεί να ταξινομηθεί σε κανένα ποιητικό είδος. Περιφρονεί τους κλασικούς μετρικούς κανόνες όσον αφορά το ρυθμό και τη στίξη, αποδομώντας τα γλωσσικά στερεότυπα και τους κοινούς τόπους. Εκτός από τις ποιητικές συλλογές («Paroles» , 1946, «Histoires», 1946, «Spectacle», 1951, «Fatras», 1966, «Choses et autres», 1972, «Adonides», 1975), έγραψε θεατρικά, καθώς και σενάρια για γνωστές ταινίες του γαλλικού κινηματογράφου αλλά και για ταινίες κινουμένων σχεδίων. Το έργο του υμνεί την ελευθερία, την ειρήνη, τη δικαιοσύνη, τη νιότη, τον έρωτα και διαπνέεται από ανθρωπισμό, αντικομφορμισμό και μποεμισμό.