Κωστής Παλαμάς, «Η αρχή»

Σε ξένη χώρα γυριστής καλέστηκα σε γάμο,
η νύφη είναι πεντάμορφη, και μάγος ο γαμπρός,
και καβαλλάρης βρίσκομαι και τρέχω να προκάμω·
δεν έχει ο δρόμος τελειωμό κι όλο τραβάω εμπρός.

Όλο και δρόμος, κι όλο εμπρός· μα όσο να φτάσω σε άκρη,
του αλόγου ασημοπέταλου βαστώ τη γαύρη ορμή,
και συμμαζεύω συνετά του ταξιδιού τα μάκρη
με κάποιους ήχους που ξυπνούν εντός μου σαν καημοί.

Ήχοι παλιοί και γνώριμοι μου γλυκοψιθυρίζουν

των γυναικών τις ομορφιές, τους ίσκιους των σπιτιών,

λουλούδια μού μοσκοβολούν κι ανθοί που δε μυρίζουν

έχουν τη γλώσσα των βουβών ολάνοιχτων ματιών.

Και ξανασμίγω αθέλητα και ξαναλέω τη ρίμα

που αντιλαλεί μονότροπα τις φλόγες των καρδιών,

κι όσα φιλάκια σπαταλά στην αμμουδιά το κύμα

κι όσα πουλάκια κελαϊδάν στα χείλη των παιδιών.

~

Ασάλευτη ζωή, 1904

πηγή

 

Ο Κωστής Παλαμάς (Πάτρα, 1859 - Αθήνα, 1943) ήταν ποιητής, πεζογράφος, θεατρικός συγγραφέας, ιστορικός και κριτικός της λογοτεχνίας. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές, με σημαντική συνεισφορά στην εξέλιξη και ανανέωση της νεοελληνικής ποίησης. Αποτέλεσε κεντρική μορφή της λογοτεχνικής γενιάς του 1880, πρωτοπόρος, μαζί με τον Νίκο Καμπά και τον Γεώργιο Δροσίνη, της αποκαλούμενης Νέας Αθηναϊκής (ή Παλαμικής) σχολής. Η κηδεία του έμεινε ιστορική, καθώς μπροστά σε έκπληκτους Γερμανούς κατακτητές, χιλιάδες κόσμου τον συνόδευσαν στην τελευταία του κατοικία, στο Α΄ νεκροταφείο Αθηνών, ψάλλοντας τον εθνικό ύμνο. Η οικία του Παλαμά στην Πάτρα σώζεται ως σήμερα στην οδό Κορίνθου 241. [Βιογραφία]