Σαράντος Παυλέας, «Τ’ όνομά μας ήταν ενοχή»

Συγχώρησέ με, Θεέ μου, που δεν κατόρθωσα
να δω τον κόσμο αυτό τον επίγειο σαν ένα πανηγύρι
και να τον διασκεδάσω σαν ένας πανηγυριώτης.
Πώς θα γινόμουν, Θεέ μου, ένας πανηγυριώτης, αφού γιορτάζαμε
το έτος του παιδιού κι ύστερα πηγαίναμε και βάζαμε το μεσονύχτι
δυναμίτιδα στις κατοικίες των προσφύγων και τους ξεθεμελιώναμε
μαζί με τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους;

Πώς να καυχόμουν, Θεέ μου, πως όλος ο κόσμος ήταν ένα πανηγύρι,
αφού πορευόμασταν στα βαρβαρικά μας μεσονύχτια και σκοτώναμε
πάνω στον ύπνο τους, γέροντες, γυναίκες και παιδιά μικρά, αγόρια και κορίτσια

και ύστερα για να εξαφανίζουμε από ενδεχόμενους υποκριτικούς παρατηρητές

το σκοτωμένο ψυχομέτρι περνούσαμε πάνω τους

με τις ματωμένες εκείνες μπουλντόζες μας και μεταμορφώναμε

το έγκλημά μας σ’ ένα κόκκινο πολτό, σ’ ένα πολτό

τ’ αθώα παιδιά και τα κορίτσια μας σ’ ένα κόκκινο πολτό;

~

Από τη συλλογή Τ’ όνομά μας ήταν ενοχή (1983)

πηγή

 

Ο Σαράντος Παυλέας (Πλάτσα της Μεσσηνιακής Μάνης, 1917 – Θεσσαλονίκη, 2005. Έκανε σπουδές Φιλολογίας και Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το 1945 εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη. Εργάστηκε ως καθηγητής Μέσης Εκπαίδευσης στο Αμύνταιο, στη Θεσσαλονίκη στο Β’ Γυμνάσιο και στο Πειραματικό Σχολείο του Α.Π.Θ. και ως Γυμνασιάρχης στην Αξιούπολη, στην Ξάνθη και στο Β’ Γυμνάσιο Αρρένων Θεσσαλονίκης. Το 1939 δημοσίευσε την πρώτη του ποιητική συλλογή «Αποδημίες». Ακολούθησαν ποιητικές συλλογές, μελέτες και άρθρα του σε περιοδικά της Θεσσαλονίκης. Υπήρξε πολυγραφότατος με 52 περίπου εκδοθείσες συλλογές. Του έχουν απονεμηθεί το 2ο Κρατικό Βραβείο Ποίησης το 1979, το Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών το 1983 και το Βραβείο Ποίησης του Ιδρύματος Ουράνη το 1991 (για τις ποιητικές συλλογές «Φορητός Καθρέπτης» και «Ελεγεία για της Ρωξάνης Παυλέα την τολμηρή της αναχώρηση»). Ήταν μέλος της Εταιρείας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης και του Συνδέσμου Ελλήνων Λογοτεχνών. Επίσης, μέλος της κριτικής επιτροπής των βραβείων του Δήμου Θεσσαλονίκης. Ανήκει στην πρώτη μεταπολεμική γενιά. Η θρησκευτική αφετηρία είναι εμφανής στο έργο του που έχει ουμανιστικό χαρακτήρα. Θεωρείται ιδιαίτερη περίπτωση μεταξύ των ποιητών της γενιάς του, στέκεται στη φωτεινή πλευρά της ζωής, την ομορφιά της φύσης, τη χαρά, την ελπίδα. Είναι ποιητής εγκεφαλικός όσο και συναισθηματικός. Αν και δίνει μια ενορατική εικόνα, η ποίησή του είναι γειωμένη και ανθρωποκεντρική και το αισθητικό της κάλλος απορρέει κυρίως από το ηθικό της βάρος. Οι μορφές αντλούν το σχήμα τους κατευθείαν από τα ψυχικά και πνευματικά βιώματα του ποιητή. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γαλλικά, πολωνικά.