Φραντζέσκα Άβερμπαχ, «Φοβηθήκαμε Νικόλα»

 Φοβηθήκαμε Νικόλα.
Τούτη τη νύχτα
-να ’τανε όλες αλλιώς-
τα ποιήματα μάς αμφισβητούν,
κάποτε μπαίνανε μες τα σπίτια μας,
τα ποιήματα Νικόλα,
στις ξύλινες τις πόρτες και στα βογκητά μας.
Υπήρξαμε μόνο σε παράξενες μέρες,
Πίναμε φεγγάρια σε αφθονία
Κι εκείνα τα φεγγάρια τώρα
-δε τολμάμε να τα κοιτάξουμε-
Έχουν σκουρύνει
Κι όλο βρέχει, βρέχει ασταμάτητα
που δε μπορώ πια ούτε τα μάτια σου να δω.
Φοβηθήκαμε Νικόλα
Είναι προτιμότερο
Να πιαστούμε από την άκρη
και τη σκιά ενός όνειρο
που όλο ψάχνει τη θέση του
σε αυτό τον κόσμο,
να πιαστούμε από το άγνωστο
πια φως της ψυχής μας,
όμως τώρα
πού πάμε,
πού πάω,
πού πας,
πού πάνε όλοι
γιατί φεύγουν όλοι Νικόλα
και μπαίνουν μέσα στα σκοτεινά τα σπίτια
μιας μοναξιάς;
Φεύγουνε όλοι
και πουθενά δε πάνε.
Κουβαλάμε συνέχεια
Μέρα και νύχτα
Στους δρόμους και στα σπίτια,
Ένα ατελείωτο μαύρο τσουβάλι
Ανικανοποίητο μου το’ παν.
Τσουβάλι μαύρο από τις παιδικές στιγμές
Και τα αντίο που ποτέ δεν είπαμε
και είναι όλες τούτες οι στιγμές
αυτές που περιμένουν να σωπάσουν.
Σς! Ησυχία.
Κι όλο κραυγάζουν οι στιγμές μας Νικόλα.
Τα ποιήματα-σου το ’πα-
Μάς αμφισβητούν
Κι ας μη ξέρεις ποια είμαι
Κι ούτε που πηγαίνουν όλοι
Κάνουν τη βόλτα τους τα ποιήματα
Μέρες στον ουρανό,
Κι ας μην έχει πια τίποτε σημασία
Σε ένα κόσμο κόκκινο
Με βαριές επιθυμίες
Να πεθαίνουν και να σβήνουν όλα.
Αρκεί που τα ποιήματα μάς αμφισβητούν Νικόλα.

πηγή

Η Φραντζέσκα Άβερμπαχ γεννήθηκε το 1987 στην Αθήνα και έκανε παιδαγωγικές σπουδές. Μελέτησε ποίηση στο εργαστήρι του ιδρύματος Τάκης Σινόπουλος. Συμμετείχε στην συντακτική ομάδα των εκδόσεων Μανδραγόρας. Έχει εκδώσει μία ποιητική συλλογή: Aπώλειες, Θράκα, 2019. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.