Τζον Άσμπερυ (John Lawrence Ashbery), «Αργοπορημένη ηχώ»

Μόνοι με το αγαπημένο μας λουλούδι και την τρέλα
Βλέπουμε πως δεν υπάρχει τίποτε άλλο για να γράψουμε.
Ή μάλλον, είναι απαραίτητο να γράφεις για τα ίδια παμπάλαια θέματα
Με τον ίδιο τρόπο, επαναλαμβάνοντας τα ίδια πράγματα ξανά και ξανά
Από αγάπη για συνέχεια και σταδιακή διαφοροποίηση.

Τα μυρμήγκια και οι κυψέλες πρέπει να επανεξετάζονται εσαεί
Όπως και το χρώμα της ημέρας που εισχωρεί
Εκατοντάδες φορές και διαφέρει από καλοκαίρι σε χειμώνα
Ώσπου να επιβραδύνει ως το βήμα μιας γνήσιας
Σαραμπάντας και να συγκεντρωθεί εκεί, ζωντανό και ξεκούραστο.

Μόνο τότε μπορεί η χρόνια απροσεξία
Της ζωής μας να τυλιχτεί γύρω μας, συμφιλιωτική
Και με το ένα μάτι σ’ εκείνες τις μακριές βελούδινες φαιές σκιές
Που μιλάνε τόσο βαθιά στην απροετοίμαστη γνώση
Του εαυτού μας, του φλύαρου μοτέρ της καθημερινότητας.

~

Μετάφραση: Χάρης Γαρουνιάτης
πηγή