Βίκυ Δερμάνη, «Ιδού κι εγώ»

Ιδού κι εγώ
με του τοίχου το ρολόι
να χτυπά φθινόπωρο

με πυρετό στο αίμα
κι ανεμώνες κόκκινες
με συννεφιά στα μάτια
και πεινασμένα χέρια
να παίζουν ζάρια τη ζωή
σ’ ένα τραπέζι άδειο

ντυμένη μαύρα πάντα
το θάνατο κορόιδευα
μ’ όλο το σώμα μια πληγή
και μια φωτιά στα σπλάχνα
ο έρωτας που έπινα
ένα ποτήρι αίμα

ιδού εγώ
ιδού τα έπιπλα
η νύχτα ιδού
― μεγάλη πάντα
πηγή

Η Βίκυ Δερμάνη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1960, όπου και διαμένει μέχρι σήμερα. Από τα εφηβικά της χρόνια και στη διάρκεια της ζωής της γνώρισε και αγάπησε πολύ τη λογοτεχνία. Την αισθητική και την ποιητική της έκφραση διαμόρφωσαν εκτός των άλλων και η μαγική πόλη της Αθήνας των δεκαετιών 1960-70, ο μυθικός κόσμος του Θεάτρου που είχε την τύχη από παιδί να γνωρίσει, καθώς και η τραγική Σύλβια Πλαθ, ο αποκαλυπτικός Τάσος Λειβαδίτης και ο μοναδικός Νίκος Γκάτσος. Εδώ και αρκετά χρόνια γράφει ποιήματα προσπαθώντας να διατηρεί μέτρο και συνέπεια στο έργο της, όσο και στη σχέση με το αναγνωστικό της κοινό. Έργα της ιδίας: Πάνε χρόνια που σαν αγρίμι (2009). Λέξεις βρύα της ψυχής (2010). Με μια φλόγα όπως πάντα (2012). Έρωτας κραταιός ως θάνατος (2014). Ψυχή πουθενά (2017). Εύσαρκο κάτι σαν φως (2018) κ.α.