Ντίνος Χριστιανόπουλος, «Το αιώνιο παράπονο»

ότι κι αν κάνει το δοντάκι του γραμμοφώνου
άλλο τραγούδι δεν μπορεί να τραγουδήσει
κι ό,τι να πούμε κι εμείς, όσο και να σπαράξουμε
την ίδια επωδό θα προσθέτουμε πάντα
στο αιώνιο παράπονο.

Ομως, πώς να το κρύψω, πως να μην το πω
που σε περίμενε εκείνη δυόμισι ώρες
που σε περίμενε εκεινη μες το κρύο
και τα δεντράκια της πλατείας να ξεφαντώνουν
τα κυριακάτικα ζευγαράκια να χορεύουν
διαρκώς ν΄αδειάζουν τα αυτοκίνητα παρέες
και μόνο αυτή να στέκει ολομόναχη
αυτή-κι ενα ποντίκι ψόφιο μες το δρόμο.

Πώς να το κρύψω, πως να μην το πω
με πόση πίκρα γράφτηκαν οι στίχοι
με πόσο παίδεμα, με τί καημό
αυτοί οι στίχοι που επιπόλαια
μετά τους βρήκατε είπατε
συνηθισμένη επωδό στο αιώνιο παράπονο.

~

από τη συλλογή Ανυπεράσπιστος καημός (1960)

πηγή