Κώστας Καρυωτάκης, «Στερνό φιλί»

Και μ’ άφησες, αγάπη μου, στα στήθια σου να γείρω. 

Ένας χρυσός Παράδεισος μου θάμπωσε τα μάτια, 

της βελουδένιας σάρκας σου με μέθυσε το μύρο, 

και στο μυαλό μου χτίστηκαν ονείρωνε παλάτια.

Παλάτια που γκρεμίστηκαν. Νά, σήμερα πεθαίνεις! 

Τα χλωμιασμένα χείλια σου μου δίνεις να φιλήσω 

και μου λαλούν τα μάτια σου στη γλώσσα της χαμένης 

αγάπης μας: «Πηγαίνω κει, από τον ήλιο πίσω».

Γονάτισα, σε φίλησα. Ω, το στερνό φιλί μου! 

Σαν έσμιξαν τα χείλια μας, η θεϊκιά ψυχή σου 

πετάχτηκε απ’ το στόμα σου κι εχύθη στο κορμί μου· 

και σου ’πα τότε με χαρά: «Αγάπη μου, κοιμήσου».
~
 Εφηβικοί στίχοι (1913‒1916)